ម៉ាននី ប៉ាគីអៅ (Manny Pacquiao) ជាអ្នកប្រដាល់ដ៏អស្ចារ្យ និងមានបំផុតម្នាក់។ ប៉ុន្តែបុរសម្នាក់នេះធ្លាប់ជាក្មេងប្រុសអាយុ ១២ ឆ្នាំម្នាក់ ដែលមិនមានអាហារហូបគ្រប់គ្រាន់ បានចាប់ផ្តើមឡើងប្រដាល់ដើម្បីចិញ្ចឹមគ្រួសារ ដោយរកប្រាក់បានត្រឹមតែ ២ ដុល្លារក្នុងមួយប្រកួត ហើយថែមទាំងដេកនៅតាមផ្លូវក្នុងកេសក្រដាសទៀតផង។
តើជីវិតរបស់គាត់បានឆ្លងកាត់ឧបសគ្គខ្លាំងប៉ុណ្ណា រហូតដល់គាត់បានក្លាយជាម្ចាស់ជើងឯកម្នាក់បែបនេះ?
គាត់បានកើតនៅក្នុងឆ្នាំ ១៩៧៨ ក្នុងប្រទេសហ្វីលីពីន ហើយកុមារភាពរបស់គាត់ពោរពេញទៅដោយការរតស៊ូបំផុត ព្រោះគ្រួសាររបស់គាត់ក្រីក្រខ្លាំងណាស់ ហើយភាគច្រើន ពួកគេមិនអាចមានលទ្ធភាពទិញម្ហូបអាហារបាននោះទេ ដូច្នេះហើយ ម៉ានី ប៉ាគីអៅ តែងតែចូលដេកដោយមិនមានអាហារនៅក្នុងក្រពះហើយឃ្លានស្ទើរតែពេញមួយយប់ ហើយគាត់ធ្វើបែបនេះគឺ ដើម្បីតែឲ្យប្អូនៗរបស់គាត់បានហូបគ្រប់គ្រាន់។ នៅពេលគាត់រៀនថ្នាក់ទីប្រាំមួយ ឪពុកម្តាយរបស់គាត់ក៏បានបែកគ្នា ហើយដោយសារម្តាយរបស់គាត់មានការលំបាកក្នុងការចិញ្ចឹមគ្រួសារទាំងមូល គាត់ត្រូវបោះបង់ចោលនូវការសិក្សាពីសាលា ដើម្បីជួយសម្រាលបន្ទុកដ៏ធំរបស់ម្តាយរបស់គាត់។
"គ្រួសារយើងមានជីវភាពក្រីក្រ។ ខ្ញុំត្រូវធ្វើការតាំងពីអាយុ ៧ឆ្នាំ ដើម្បីជួយម្ដាយខ្ញុំឲ្យមានអាហារគ្រប់គ្រាន់សម្រាប់បងប្អូនទាំងបីនាក់របស់ខ្ញុំ ហើយនឹងខ្លួនខ្ញុំផ្ទាល់តែម្តង។ ពួកយើងមិនមានផ្ទះ ពួកយើងមិនមានដី ពួកយើងមិនមានអាហារ។ អស់ពេលជាច្រើនយប់ជាច្រើនថ្ងៃ ទើបខ្ញុំមានសំណាងបានហូបអាហារគ្រប់គ្រាន់មួយពេល។ ថ្ងៃណាយើងអត់មានបាយហូប ខ្ញុំបានផឹកទឹកឲ្យបានច្រើន ហើយខ្ញុំចាំបានថា កាលនៅក្មេងៗ ប្អូនប្រុសរបស់ខ្ញុំយំទាររករបស់ហូបពីម្តាយរបស់ខ្ញុំ ហើយគាត់បានប្រាប់ប្អូនខ្ញុំ ហើយនិងខ្ញុំឲ្យផឹកទឹកឲ្យបានច្រើនដើម្បីរស់ ហើយថ្ងៃស្អែកប្រហែលជាយើងនឹងមានអាហារហូប"។
មនុស្សជាច្រើនបានយល់ថា ការប្រដាល់ គឺជាផ្លូវមួយសម្រាប់ចាកចេញពីភាពក្រីក្រ ដូច្នេះពូរបស់គាត់បានចាប់ផ្តើមបង្វឹកគាត់ នៅពេលគាត់មានអាយុ 12 ឆ្នាំ។ ហើយនៅពេលដើមឡើយ គាត់អាចរកបានតែ 2 ដុល្លារប៉ុណ្ណោះក្នុងមួយប្រកួត។
"ខ្ញុំនៅចាំបានថា កាលពីក្មេង ខ្ញុំហូបអាហារមួយពេលក្នុងមួយថ្ងៃ ហើយពេលខ្លះដេកនៅតាមចិញ្ចើមផ្លូវទៀតផង។ អ្នកទាំងអស់គ្នាបានស្គាល់ខ្ញុំថាជាអ្នកប្រដាល់ជើងខ្លាំងម្នាក់ ហើយខ្ញុំពិតជាមានមោទនភាពណាស់ចំពោះរឿងនោះ។ ទោះបីជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ការធ្វើដំណើរដើម្បីឈានដល់កម្រិតនោះ មិនមានភាពងាយស្រួលនោះទេ។ ខ្ញុំបានក្លាយជាអ្នកប្រយុទ្ធមុនពេលខ្ញុំចូលវិស័យកីឡាប្រដាល់ទៅទៀត ព្រោះខ្ញុំត្រូវតែប្រយុទ្ធដើម្បីមានជីវិតរស់ដល់សព្វថ្ងៃនេះ។ ខ្ញុំគ្មានអ្វីទាំងអស់ ខ្ញុំគ្មានអ្នកណាអាចពឹងផ្អែកបាន លើកលែងតែខ្លួនឯងផ្ទាល់។ ក្រោយមក ទើបខ្ញុំបានដឹងថា ខ្ញុំមានទេពកោសល្យផ្នែកខាងវិស័យប្រដាល់ ហើយខ្ញុំបានហ្វឹកហាត់វាយ៉ាងខ្លាំង ដើម្បីឱ្យខ្ញុំអាចមើលថែខ្លួនឯង និងក្រុមគ្រួសាររបស់ខ្ញុំបាន ឲ្យមានជីវិតមកពេលនេះ"។
នៅពេលមានអាយុ 13 ឆ្នាំ គាត់បានទៅទីក្រុង ម៉ានីឡា (Manila) ដូច្នេះ គាត់អាចរកលុយបានច្រើនជាងមុន ដើម្បីជួយគ្រួសាររបស់គាត់។ ប៉ុន្តែជារឿយៗ គាត់ត្រូវដេកនៅក្នុងកេសក្រដាស ហើយថ្ងៃខ្លះគាត់ផឹកតែទឹកប៉ុណ្ណោះ។ បន្ទាប់មក គាត់ទទួលបានការងារនៅកន្លែងហាត់ប្រាណមួយកន្លែង ហើយចាប់ផ្ដើមហាត់ប្រដាល់ នៅពេលមានពេលទំនេរ។ ហើយមិនយូរប៉ុន្មាន ក្មេងប្រុសដែលមិនមានអ្វីហូប ផឹកតែទឹកដើម្បីរស់ ដេកតាមចិញ្ចើមផ្លូវក្នុងកេសក្រដាស ធ្វើការទាំងយប់ទាំងថ្ងៃ ដើម្បីផ្គត់ផ្គង់គ្រួសារ បានក្លាយជាអ្នកប្រដាល់អាជីពដ៏អស្ចារ្យបំផុតម្នាក់។
ម៉ាននី ប៉ាគីអៅ (Manny Pacquiao) ជាអ្នកប្រដាល់តែម្នាក់គត់ក្នុងប្រវត្តិសាស្ត្រ ដែលឈ្នះខ្សែក្រវាត់ពិភពលោកធំៗចំនួន ១២ ក្នុងប្រភេទទម្ងន់ ៨ ផ្សេងៗគ្នា។ គាត់ គឺជាអ្នកប្រដាល់ដំបូងគេដែលឈ្នះជើងឯកខ្សែក្រវាត់បន្តបន្ទាប់គ្នាក្នុងប្រភេទទម្ងន់ ៥ ផ្សេងគ្នា។ ម៉ាននី ប៉ាគីអៅ (Manny Pacquiao) ត្រូវបានគេដាក់រហ័សនាមថា "អ្នកប្រយុទ្ធនៅក្នុងទសវត្សរ៍" គាត់ក៏ត្រូវបានបោះឆ្នោតជ្រើសរើសជាសមាជិកព្រឹទ្ធសភានៃប្រទេសហ្វីលីពីន ហើយនៅក្នុងឆ្នាំនេះ គាត់បានឈរឈ្មោះជាប្រធានាធិបតីហ្វីលីពីនផងដែរ។ គាត់បានក្លាយជាអត្តពលិកម្នាក់ក្នុងចំណោមអត្តពលិកដែលមានជាងគេបំផុតនៅលើពិភពលោក ប៉ុន្តែដោយសារគាត់បានដឹងយ៉ាងច្បាស់ ថាតើការរស់នៅក្នុងភាពក្រីក្រឆ្លងកាត់ឧបសគ្គខ្លាំងប៉ុណ្ណា ដូច្នេះគាត់បានចែករំលែកជីវិតតស៊ូរបស់គាត់ និងបានបំផុសគំនិតឲ្យមានការជួយទៅដល់អ្នកដែលមានជីវភាពលំបាក។ គាត់បានសាងសង់ផ្ទះសម្រាប់អ្នកដែលរស់នៅក្នុងភាពក្រីក្រ ហើយគាត់ព្យាយាមយ៉ាងខ្លាំងដើម្បីជួយលើកកិត្តិយសជូនប្រទេសគាត់។
"ខ្ញុំជាអ្នកប្រដាល់ ហើយវាមិនមែនត្រឹមតែជាអាជីពរបស់ខ្ញុំនោះទេ។ ខ្ញុំបានប្រយុទ្ធជាយូរមកហើយ មុនពេលខ្ញុំបានឡើងលើសង្វៀនប្រដាល់ដំបូងទៅទៀត។ ខ្ញុំបានតស៊ូដើម្បីរស់ ពេញអស់មួយជីវិតរបស់ខ្ញុំទៅហើយ។ ជារៀងរាល់ថ្ងៃក្នុងវ័យកុមារ ខ្ញុំបានតស៊ូដើម្បីរស់។ ឥឡូវនេះបានផ្លាស់ប្តូរហើយ ខ្ញុំបានឡើងប្រកួត គឺដើម្បីទទួលបានប្រាក់ខែ។ អព្ភូតហេតុ ពិតជាកើតមានឡើង។ សុបិន្តនឹងក្លាយជាការពិត។ កើតមកក្រ មិនមែនមានន័យថាអ្នកត្រូវស្លាប់ដោយភាពក្រីក្រនោះទេ។ ការខិតខំប្រឹងប្រែង និងការតស៊ូ នឹងអាចឲ្យអ្នកឆ្លងផុតពីភាពក្រីក្រ ប៉ុន្តែវាត្រូវការការជឿជាក់ដែលនឹងដឹកនាំអ្នកទៅកាន់ចំណុចកំពូល"។ “អរគុណអ្នករាល់គ្នាដែលតែងតែប្រាប់ខ្ញុំថា ខ្ញុំមិនអាចធ្វើវាបានទេ ប៉ុន្តែអ្នកគ្រាន់តែជាហេតុផលមួយផ្សេងទៀតដែលបានជំរុញទឹកចិត្តខ្ញុំបន្តថែមទៀត”។
ចុះអ្នកវិញ តើអ្នកនឹងដឹកនាំផ្លូវជីវិតរបស់អ្នកដោយរបៀបណា?