ដ្វែន ដឹ រ៉ក់ ចនសុន (Dwayne The Rock Johnson) ត្រូវបានគេស្គាល់ថាជាបុរសម្នាក់ក្នុងចំណោមតារាហូលីវូដដ៏ស្វាហាប់ និងជាអ្នករកចំណូលបានខ្ពស់ ប៉ុន្តែតើអ្នកដឹងទេថា ទោះបីគាត់មានមាឌធំ រាងកាយរឹងមាំ ក៏គាត់ស្ទើរតែចុះចាញ់នឹងជំងឺបាក់ទឹកចិត្តផងដែរ។ ដូច្នេះមកស្ដាប់ពីជីវិតរបស់គាត់ដែលទាក់ទងនឹងជំងឺបាក់ទឹកចិត្តទាំងអស់គ្នា។
ដ្វែន ដឹ រ៉ក់ ចនសុន បានកើតនៅក្នុងឆ្នាំ១៩៧២ ហើយមានស្រុកកំណើតនៅក្នុងទីក្រុង ហេវ៉ត រដ្ឋកាលីហ្វញា (California)។ ក្នុងវ័យជំទង់ ចនសុន បានមើលឃើញការលំបាករបស់ឪពុកម្តាយរបស់គាត់ ដើម្បីផ្គត់ផ្គង់គ្រួសាររបស់ពួកគេ ខណៈដែលពួកគេត្រូវបានបណ្តេញចេញពីផ្ទះល្វែងរបស់ពួកគេ ហើយថែមទាំងរឹបអូសយករថយន្តរបស់ពួកគេទៀតផង។
"ពេលយើងត្រឡប់មកផ្ទះវិញ ហើយមានមេសោជាប់នឹងមាត់ទ្វារ ជាមួយនឹងសេចក្តីជូនដំណឹងពីការបណ្តេញចេញពីផ្ទះរបស់យើង។ ម្តាយរបស់ខ្ញុំ បានចាប់ផ្តើមយំ ហើយបាត់បង់ការគ្រប់គ្រងលើខ្លួនឯង។ តើយើងនឹងទៅទីណា? តើយើងនឹងធ្វើអ្វីទៀត?"
ពេលនោះ ម្ដាយរបស់គាត់បានប៉ុនប៉ងធ្វើអត្តឃាតទៀតផង។ បន្ទាប់ពីពួកគេត្រូវបានបណ្តេញចេញពីផ្ទះល្វែងរបស់ពួកគេ គាត់បានមើលម្តាយរបស់គាត់ ដើរចូលទៅផ្លូវដែលកំពុងមានរថយន្តចរាចរណ៍ជាច្រើន ហើយពេលនោះ ចនសុន មានអាយុត្រឹមតែ 15 ឆ្នាំប៉ុណ្ណោះ។ ប៉ុន្តែ "អ្វីដែលឆ្កួតលីលាអំពីការប៉ុនប៉ងធ្វើអត្តឃាតនោះ គឺថារហូតមកដល់សព្វថ្ងៃនេះ ម្តាយរបស់ខ្ញុំនឹកមិនឃើញអ្វីពីទិដ្ឋភាពពេលនោះឡើយ។ វាប្រហែលជារឿងល្អបំផុតដែលនាងមិនបានចង់ចាំវា។”
គាត់បាននិយាយថា គាត់អាចទាញនាងចេញពីផ្លូវហាយវេបានទាន់ពេល ប៉ុន្តែបន្ទាប់មក ម្តាយរបស់គាត់បានធ្លាក់ចូលទៅក្នុងជំងឺបាក់ទឹកចិត្តជាច្រើនឆ្នាំ ហើយអ្វីដែលកាន់តែលំបាកសម្រាប់ ចនសុន នោះគឺដោយសារការមានរបួសបានបញ្ឈប់អាជីពដែលនឹងក្លាយជាកីឡាករបាល់ទាត់របស់គាត់ រួមទាំងការបែកបាក់ជាមួយមិត្តស្រីរបស់គាត់ផងដែរ។
“ខ្ញុំបានឈានដល់ចំណុចមួយដែលខ្ញុំមិនចង់ធ្វើអ្វី ឬទៅណានោះទេ។ ខ្ញុំតែងតែយំឥតឈប់ឈរ។”
ប៉ុន្តែទោះបីជាយ៉ាងណាក៏ដោយ មិនថាជំងឺបាក់ទឹកចិត្ត ឬឧបសគ្គនៅក្នុងជីវិតរបស់គាត់មានច្រើនប៉ុណ្ណានោះទេ គាត់នៅតែយកឈ្នះលើវា ហើយទាញយកខ្លួនឯងត្រឡប់មកវិញ ដូច្នេះតើជីវិតមួយនេះបានផ្លាស់ប្តូរយ៉ាងណា?
ការស្វែងរកកម្លាំងក្នុងចិត្ត បានរារាំងគាត់មិនឱ្យធ្វើអត្តឃាតដូចម្តាយរបស់គាត់។ បន្ទាប់មក គាត់បានប្រើប្រាស់បទពិសោធន៍របស់គាត់ និងម្តាយរបស់គាត់ ដើម្បីព្យាយាម និងជួយអ្នកដទៃ។
"យើងទាំងពីរបានជាសះស្បើយ យើងតែងតែប្រឹងប្រែងឲ្យអស់ពីសមត្ថភាព ដើម្បីយកចិត្តទុកដាក់នៅពេលដែលនរណាម្នាក់មានការឈឺចាប់។ យើងត្រូវជួយពួកគេឲ្យឆ្លងកាត់វា ហើយរំលឹកពួកគេថា ពួកគេមិននៅម្នាក់ឯងនោះទេ"។
"រឿងសំខាន់បំផុតមួយដែលខ្ញុំដឹង បានជួយខ្ញុំជាច្រើនលើកច្រើនសារមកហើយ នៅពេលខ្ញុំបានឆ្លងកាត់ជំងឺបាក់ទឹកចិត្តរបស់ខ្ញុំនោះគឺ ធ្វើឱ្យប្រាកដថា ខ្ញុំកំពុងនិយាយជាមួយនរណាម្នាក់។"
"ជំងឺបាក់ទឹកចិត្តមិនដែលរើសអើងនរណាម្នាក់នោះទេ។ ខ្ញុំបានចំណាយពេលយ៉ាងយូរដើម្បីដឹងពីវា ប៉ុន្តែគន្លឹះសំខាន់នោះ គឺកុំខ្លាចក្នុងការប្រាប់អ្នកដទៃអំពីវា។ ជាពិសេសសម្រាប់បុរស ព្រោះពួកគេតែងតែគិតថា ក្នុងនាមជាមនុស្សប្រុសគួរតែលាក់ទុកវាសម្រាប់ខ្លួនឯងប្រសើរជាងបង្ហាញភាពទន់ខ្សោយទៅអ្នកដទៃ ប៉ុន្តែវាមិនមែនជាជម្រើសដ៏ល្អនោះទេ។ ហើយខ្ញុំបានរកឃើញថា ជាមួយនឹងជំងឺបាក់ទឹកចិត្ត រឿងសំខាន់បំផុតមួយដែលអ្នកអាចយល់ដឹងនោះគឺថា អ្នកមិននៅម្នាក់ឯងនោះទេ។ អ្នកមិនមែនជាមនុស្សដំបូងដែលឆ្លងកាត់វា ហើយក៏មិនមែនជាមនុស្សចុងក្រោយដែលឆ្លងកាត់វានោះទេ"។
«ត្រូវមានជំនឿថា នៅផ្នែកម្ខាងទៀតនៃការឈឺចាប់របស់អ្នក គឺជាអ្វីដែលល្អ»។
ការដោះស្រាយជាមួយជំងឺបាក់ទឹកចិត្តទាមទារឱ្យមានសកម្មភាព ប៉ុន្តែការចាត់វិធានការនៅពេលអ្នកធ្លាក់ទឹកចិត្ត អាចជារឿងពិបាក។ ពេលខ្លះគ្រាន់តែគិតអំពីរឿងដែលអ្នកគួរធ្វើ ដើម្បីឱ្យមានអារម្មណ៍ធូរស្រាល ដូចជាការហាត់ប្រាណ ឬចំណាយពេលជាមួយមិត្តភ័ក្តិ មើលទៅហាក់ដូចជាហត់នឿយ ឬមិនអាចធ្វើសកម្មភាពបាន ដូច្នេះហើយអ្វីដែលជួយយើងបានច្រើនបំផុត គឺធ្វើរឿងដែលពិបាកធ្វើបំផុត។ វាមានភាពខុសប្លែកគ្នាយ៉ាងខ្លាំងរវាងអ្វីមួយដែលពិបាកធ្វើ និងអ្វីមួយដែលមិនអាចធ្វើទៅរួច។ អ្នកប្រហែលជាមានអារម្មណ៍ហត់នឿយខ្លាំងក្នុងការនិយាយរកនរណាម្នាក់ ហើយខ្មាសអៀនចំពោះស្ថានភាព ឬកំហុសនៃការធ្វេសប្រហែសចំពោះទំនាក់ទំនងដែលអ្នកមានជាមួយនរណាម្នាក់។ ប៉ុន្តែនេះគ្រាន់តែជាការនិយាយរបស់ជំងឺបាក់ទឹកចិត្តប៉ុណ្ណោះ។
ស្វែងរកការគាំទ្រពីមនុស្សដែលធ្វើឱ្យអ្នកមានអារម្មណ៍ថាមានសុវត្ថិភាព និងយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះអ្នក។ មនុស្សដែលអ្នកនិយាយជាមួយ មិនចាំបាច់អាចដោះស្រាយបញ្ហារបស់អ្នកបានទេ អ្នកគ្រាន់តែត្រូវការជាមនុស្សដែលស្តាប់អ្នកបានល្អគឺគ្រប់គ្រាន់ហើយ។ នរណាម្នាក់ដែលស្តាប់អ្នកដោយការយកចិត្តទុកដាក់ និងមិនមានការវិនិច្ឆ័យអ្នក។ ហើយព្យាយាមស្មោះត្រង់ជាមួយខ្លួនឯង។ ប្រសិនបើអ្នកព្យាយាមបដិសេធការឈឺចាប់ ហើយដាក់ទឹកមុខរីករាយគ្រប់ពេល ជំងឺបាក់ទឹកចិត្តនឹងកើតមានចំពោះអ្នក។ ជំនួសឱ្យការដឹងថាអ្នកកំពុងបាត់បង់អ្វីមួយ សូមចែករំលែកអារម្មណ៍របស់អ្នកជាមួយមិត្តភ័ក្ដិដែលទុកចិត្ត ឬសមាជិកគ្រួសាររបស់អ្នក។
"អ្នកមិនអាចជៀសផុតពីការឈឺចាប់បានទេ ប៉ុន្តែអ្វីដែលធ្វើឱ្យមានភាពខុសប្លែកគ្នានោះគឺអ្វីដែលអ្នកធ្វើបានជាមួយនឹងអារម្មណ៍ទាំងនោះ"៕